حالا هر چقدر میخواهی اصرار کن که آدمی متمدن است و ملبوس به جامه زربفت اخلاق . این آدمی که من میشناسم همان حیوانی است که سابقا نیروی هوش و غریزه و احساس و تن خود را در راه مقابله با حیوانات وحشی و حوادث طبیعی به کار می گرفت و پس از غلبه بر آنها این نیروی خود را در راه نابودی جنس خود به کار گرفته است. امان از این آدم با غرایز و احساسات عقب مانده از هوش و دانشش...
ببین حیوانات در قبال این موجود دوپا چه هوشمندانه سیاست سکوت در پیش گرفته اند تا آدمی به دست خود نابودیش رقم زند و انگاه آن شود که خود خواهند .
قبلن دشمنام جونورای وحشی بودن الان خودمون جای جونورا رو گرفتیم
چون هیچ وقت این غرایز و احساسات کوفتیمون رشد نکردن.
موجودی دوپا!!! که البته میتوانست چهار پا هم بشود...تنها تفاوتش در این است که روی دوپای عقبی اش می ایستد و چون یاد گرفت روی دو پا راه برود کم کم دستها کوتاه تر شدند و دیگر در راه رفتن یاری اش نکردند...و دستها وظایف دیگری را برعهده گرفتند...
این آدم همان است... ما همه همان آدمیم...
هیچ تکاملی ناگهانی نیست...تکامل، ارتقا یافتن است و این ارتقا میتواند در سطوح مختلفی روی دهد...
آدمی ابتدا خوی وحشی ای داشت...زیرا که مناسب زمانش بود...با طبیعت و حیوانات وحشی میجنگید زیرا چاره ی دیگری برای تنازع بقا نداشت...
قویا فکر میکنم که آدمیزاد به تناسب رشد مثبت عقلی و تکامل روحی اش در زمینه های منفی نیز کاراتر گردید...
رشد مثبت و منفی چیزی نیست که قابل تفکیک باشد...به تناسب رشد روشنایی ها تیرگی ها نیز رشد میکنند تا همه چیز در تعادل به سر ببرد...همانطور که خدای سیاهی ها و سفیدی ها از یک جنس اند...پس آدمها بزرگ شدند و عاقل شدند و دیگر نیازی نبود با طبیعت و با حیوانات وحشی بجنگند...اما خصلت ذاتی انسانها همچنان در نهادشان باقی ماند...خوی مبارزه طلبی...و آدمی شروع به ویرانگری کرد...برای ویرانگری کردن ابتدا باید خصلتی را در خود نابود کرد...و آن دوستی و محبت است...آدمی تشنه مبارزه ماند و کسی را نیافت تا با آن میل بی حد مبارزه جویی اش را ارضا کند...جز همنوعش...پس کمر همت بست بر این تیرگی... و هر آنکس که در مسیری استوارانه گام گذارد همه چیز در خدمت هدف او قرار خواهد گرفت... و آدمی تکامل یافت... اما تنها عقلش...زیرا که آنچه میل قدرت طلبی بی انتهای آدم را ارضا میکرد در دستهای توانمند عقل بود نه احساس و احساس شد کنیز حرامسرای پادشاهی زیاده خواه که میل کشور گشایی مجنونش ساخته بود...کنیز را در پستوی خانه نهان کردند و پادشاه بزرگ شد...بزرگ شد و حاکم جهان شد اما کنیز همانی که بود، ماند... و این چنین آدمی ناقص الحس ماند...
اما یادمان نرود که اگر هدیه ای به کسی داده شد و او نتوانست از آن استفاده کند عیب هدیه دهنده نیست... که ضعف هدیه گیرنده است...
و آدمی ناقص العقل هم هست و باقی خواهد ماند در این جهل، که انسانیت را زیر پای آزمندی های سیری ناپذیرش له کرده است...
اما آنچه بدیهی است، قرار گرفتن آدمی در سراشیبی سقوط و نابودی است...
نمیدانم...شاید که این نیز طرحی از پیش تعیین شده باشد برای پایانی قابل باور...
کسی چه میداند؟؟؟
...
" احساس شد کنیز حرامسرای پادشاهی زیاده خواه که میل کشور گشایی مجنونش ساخته بود "
مرسی مونا . مرسی
نمیدونم... اره انگار به هر حال فرقی هم نداره خیلی! اگه وحشی هم می خواستیم باشیم نابود می شدیم! فردی می گما! یعنی افراد هی نابود می شدن و اینا!
آخه پست من چه چیز لایکبلی داشت که لایک زدی تو گودر!؟
چون چند روز قبلش من هم حس و حالی مشابه تو داشتم
الماس همه چیو میبره اما هیچی به جز الماس خودشو نمیبره
You're right
چو کس با زبان دلم آشنا نیست
چه بهتر که از شکوه خاموش باشم
چو یاری مرا نیست بهتر
که از یاد یاران فراموش باشم
امروز توی وبلاگ مژگان جمشیدی (دیده بان محیط زیست) مطلبی راجع به مرگ لاک پشت ها می خوندم.. بی اختیار اشک می ریختم. نه به خاطر لاک پشت ها که سرانجام هر موجود زنده ای مرگه، برای خود به ظاهر انسانم که دارم هرچیزی رو که زندگی باهاش معنا پیدا می کنه می کشم و از دور و برم دور می کنم....
آخ که به نظر من تمدن زشت ترین معنی رو توی قاموس ما آدم ها داره....
میدونی که همین تمدن مهم ترین دستاورد ماست و چه دستاورد زشتی